In het begin van de jaren 90 werd de Humphrey Perimeter in Nederland veelvuldig gebruikt. Helaas was het vele gebruikers niet bekend wat de mogelijkheden, maar vooral ook wat de tekortkomingen van het toestel waren. Daardoor werden vele verschillende testprogramma’s gebruikt. Daarnaast werden de meetresultaten nogal eens verkeerd geïnterpreteerd.

Om die reden begon dr. H.G. Lemij, oogarts, met het geven van cursussen, enkele malen per jaar. Dit gebeurde aanvankelijk op kleine schaal, met maximaal 50 deelnemers per keer. De nadruk lag hierbij vooral op het interpreteren van de resultaten, met name bij glaucomateuze gezichtsvelden. Ook werd er gestreefd naar standaardisatie van de gebruikte tests.

Omdat de belangstelling voor deze cursussen toenam, werd naar een betere structuur gezocht. Samen met enkele andere perimetrie-geïnteresseerden, werd de Nederlandse Humphrey Perimeter Users Society (HPUS) opgericht; naar verluid de eerste in de wereld. De cursussen die door HPUS georganiseerd werden, trokken vele deelnemers, tot wel 200 per keer. De deelnemers bestonden vooral uit TOA’s, oogartsen en arts-assistenten in opleiding tot oogarts, en later ook optometristen. Allerlei aspecten van het gebruik van de Humphrey Perimeter kwamen tijdens de cursussen aan bod, niet alleen voor glaucoom, maar ook voor andere toepassingen.

Geleidelijk aan begonnen ook beeldvormende technieken hun intrede te doen in de programmering, zodat uiteindelijk de HPUS werd opgeheven, om plaats te maken voor SAFE.